Eén van de uitspraken uit het pleidooi dat Tim ‘S Jongers op 25 november hield voor de leden van de Cliëntenraad Sociaal Domein Den Haag. Hij sprak over een kloof tussen beleidsmakers en mensen voor wie het beleid gemaakt wordt. Of zoals verwoord in zijn boek Beledigende Broccoli: “Het zijn de hoopvollen die – ondanks dat ze soms heel ver van de leefwereld van de hooplozen staan – er beleid op maken en uitstorten.” Dan krijg je dus een systeem dat in veel opzichten niet werkt, dat niet dienend is. Waarin je hoogopgeleid moet zijn om een bijstandsformulier in te kunnen vullen en waarin een “zelfredzame dakloze” kan bestaan.

’S Jongers pleitte voor het structureel benutten van ervaringskennis in het ontwikkelen, uitvoeren en evalueren van beleid. Zorg dat mensen die weten hoe het is en hoe het voelt (bijvoorbeeld om in armoede te leven of om dak- of thuisloos te zijn) structureel aan tafel zitten en meebepalen. Ervaringskennis moet naast wetenschappelijke en professionele kennis veel meer op waarde worden geschat en serieus worden genomen.

Met zijn antwoorden op de vragen van Ben Krapels, daagde ’S Jongers de leden van de CSD uit tot kritische reflectie. Na het vraaggesprek werd het gesprek hierover in kleine groepjes voortgezet. Centraal daarin stond de vraag: hoe kan de CSD de brugfunctie tussen de mensen om wie het gaat en de gemeente nog beter invulling geven?

De bijeenkomst van afgelopen vrijdag bood stof tot nadenken, maar ook energie en inspiratie. Een willekeurige greep uit de reacties:

  • Randen van het systeem opzoeken
  • Nog veel beter inbreng uit achterbannen ophalen
  • Spiegelgesprekken met inwoners rond toegang als goed voorbeeld
  • Meer ongehoorzaamheid
  • Meer actie
  • Gevoel voor urgentie voelen en overbrengen
  • De wijken in, in gesprek

Hoe dit verder vorm te geven en wat dit betekent voor de werkwijze van de CSD vraagt onmiskenbaar om een vervolg.

#csddenhaag #ervaringskennis #reflectie #gemeentedenhaag #denhaag #actie